Kiedyś to były mundury – historia strojów wojskowych w okresie II WŚ.

Historia strojów wojskowych w okresie II WŚ - kiedyś to były mundury

 
II Wojna Światowa, to zdecydowanie najciekawszy okres, jeśli chodzi o wygląd ówczesnych mundurów wojskowych. W Polsce, niemały wpływ na ich ostateczny wygląd miała reforma umundurowania, która została przeprowadzona w latach 1935-1937. Najważniejszą zmianą, którą podejmowała, była zmiana dotycząca koloru mundurów wojskowych. Kolor szarozielony, który obowiązywał Legionistów, został zmieniony na stalowoszary. To jednak nie jest jedyna modyfikacja jaka nastąpiła, jeśli chodzi o wygląd polskiego munduru wojskowego w okresie II Wojny Światowej.

Kurtka mundurowa – jak się zmieniła?

 Poza kolorem, reforma umundurowania w znaczący sposób zmieniła także wygląd zimowej kurtki wojskowej. Kurtka zdecydowanie zmieniła krój, nawiązywała ona bowiem do kroju brytyjskiego service dress, a pomimo bardzo prostego fasonu, odznaczała się też niezwykłą praktycznością. Dwie kieszenie, zamieniono na cztery, dodatkowo wprowadzono też rozcięcia z tyłu oraz pas w talii. Sama kurtka zapinana była na siedem guzików. To, co także jest dość istotną zmianą, jeśli chodzi o krój kurtki, to zdecydowane obniżenie jej kołnierza. Jeśli zaś chodzi o kurtkę letnią, to nie różniła się ona fasonem od zimowej, a jedynie materiałem, z którego była uszyta. W odróżnieniu od szytej z sukna mundurowego kurtki zimowej, letnia kurtka uszyta była z lnu. 

Czapka to podstawa!

 Po reformie umundurowania, zmieniła się także czapka wojskowa. Popularne furażerki noszone były co prawda do 1939 roku, jednakże powszechnie obowiązującym nakryciem głowy w przypadku wojsk lądowych, stała się rogatywka. Była ona miękka w dotyku, a to dzięki temu, że wykonana była z miękkiego sukna. Posiadała ona długi, usztywniony daszek, także wykonany z tego samego materiału co czapka. Ciekawostką może być tu fakt, że ten wzór rogatywki, był mocno inspirowany ówczesną czapką narciarską. 

Nowy mundur i jego praktyczność

Tak samo, jak ujednolicony został krój kurtki, tak samo też stało się z mundurem garnizonowym. Reforma umundurowania zakładała bowiem przede wszystkim to, aby odzienie wojskowych było jak najbardziej praktyczne. Dzięki temu, że szyto mundury w jednym wzorze, mundur garnizonowy mógł docelowo pełnić dwie funkcje. Kiedy stawał się już znoszony i nie do końca „elegancki”, po odpięciu od niego wszystkich ozdób i odznaczeń, pełnił on rolę munduru polowego. Jedyne co należało w tym celu zrobić, to usunąć odznaczenia i ozdoby oraz zmienić oznaczenie stopnia wojskowego na właściwy. Powiedzenie, które brzmi „Za mundurem, panny sznurem”, nie powstało bez przyczyny. Mundury wojskowe, choć reforma mocno uprościła ich fason, nadal wyglądały elegancko a jednocześnie schludnie. Podkreślały one rangę oficera wojskowego, jak również nadawały mu męskości. A to aspekty, wobec których żadna kobieta nie pozostawała obojętna.